Wielki brat (nie)widzi

Witajcie, cześć i czołem !
Zaczynam się powoli rozkręcać i muszę przyznać, że jak na razie nie znudziło mi się pisanie tutaj, co uznaję za bardzo dobry omen. Mam tylko nadzieję, że Wam nie znudziło się czytanie.
Gdyby jednak nie to bez dalszych wstępów przejdę do rzeczy.

Dzisiaj chciałbym poruszyć temat religii i wiary, albo nie tyle temat, co mój stosunek do tego wszystkiego.
Tak z czystej definicji to najbliżej jest mi do ateisty. Nigdy, przenigdy, nawet przez sekundę nie doświadczyłem choćby cienia obecności czy interwencji jakiejś istoty wyższej. Prawdę powiedziawszy zawsze staram sobie powtarzać, że wszystko zależy od nas samych, ale to nie do końca prawda. Jestem zdania, że po prostu we wszechświecie zdarzają się rzeczy czysto chaotyczne i przypadkowe a my wszyscy temu podlegamy. Jakoś nie mogę zaakceptować myśli, że gdzieś tam jest jakaś istota, która kieruje naszymi losami, obserwuje nas i jeśli uzna nasze zachowanie za złe w jakiś sposób nas ukarze lub wynagrodzi za dobry, w jej mniemaniu, uczynek.
Zakładając, że jest tam ktoś bądź coś co jest od nas, ujmijmy to na wyższym stadium rozwoju, to czy nie powinniśmy postarać się tego obalić, czy unicestwić. Patrząc ile na świecie jest skurwysyństwa, które jest tylko przez nas, że się tak wyrażę wytwarzane to bóg powinien nas w pewnym momencie złapać za rękę i jakoś powstrzymać a nie bezczynnie na to wszystko patrzeć.
Uważam, że w ogóle świat byłbym zdecydowanie lepszym miejscem bez jakiejkolwiek religii. Zdaję sobie sprawę, że i tak byśmy się zabijali, niemniej założyłbym się, może nie o głowę, ale o kilka palców, że gdyby wymazać wszystkie religie i wierzenia na świecie, byłoby na nim zauważalnie mniej okrucieństwa.
Chciałbym, żeby ludzie wierzyli w siebie a nie zamiast szukać rozwiązań klepali bezsensowne formułki. Bo zawsze można znaleźć wyjście z sytuacji, trzeba tylko wytrwale szukać.

Zasadniczą kwestią jest też życie po śmierci. Otóż w to także nie wierzę. Wolę myśleć, że mamy tylko jedną szansę, żeby 'żyć' i drugiej nie dostaniemy. Że trzeba zrobić wszystko, żeby niczego nie żałować i nie odkładać na potem bo owego 'potem' może po prostu nie być, że wyczerpie się nam czas i będzie pozamiatane.
Nie chcę tutaj nikogo obrażać, bo szanuję każdy odmienny światopogląd, ale dla mnie wierzący są po części tchórzami. Zamiast zaakceptować swój koniec, swoje unicestwienie, odejście bliskiej osoby, czy cokolwiek ważniejszego w naszym życiu wolą pocieszać się faktem, że może gdzieś kiedyś się spotkamy czy, że to po prostu jeden z etapów egzystencji. Jasne, że tak jest łatwiej, ale ja osobiście wolę trudną, bolesną prawdę niż mrzonki i płonne nadzieje.

Bardzo przepraszam, jeśli to wszystko jest trochę chaotyczne, ale nie potrafiłem tego inaczej przekazać. Mam nadzieje, że jednak się jakoś w tym znajdziecie. A jeszcze odnośnie tematu to i tak wszystkiego kiedyś dowiemy się z autopsji, z tym, że życzę wszystkim aby to było jak najpóźniej.